آواتار نیوز

قسمت هفتم

لیان ، کگین و میانگ سوار یک موش کور  عظیم الجثه شده بودند و در حال فرار کردن از میان جنگل بودند . گاهی برگ های درختان به صورت لیان می خورد و دید او را کور می کرد . با خودش مبارزه می کرد تا دردی نشان ندهد . نمی خواست خود را ضعیف نشان دهد . در مقابل کسی که هیچ شناختی از او نداشت . تنها به مدت چند دقیقه او را دیده بود و نمی دانست که او چه کسی است . تنها خبر داشت که او هم مانند خودش یکی از اعضای خانواده اش را از دست داده بود . در میان افکارش غرق شده بود که میانگ گفت : " ما داریم به کجا می رویم ؟ " کگین بدون اینکه سرش را بلند کند گفت : " آخرین مکان امن  . " لیان گفت : " منظورت را نمی فهمم ؟ " کگین آهی کشید و گفت : " تنها مکانی که همه ی استادان افزارنده جمع شدند " میانگ  با ناراحتی که درون چشمانش موج می زد گفت : "  قبلا .... قبلا یک نفر .... دیگر هم.... " سپس سرش را در میان دستانش قایم کرد و به آرامی ناله کرد . لیان برای همدردی گفت : " من واقعا به خاطر از دست دادن پدرت متاسفم . " میانگ سرش را بلند کرد و لبخندی تلخ زد و گفت : " ممنونم . "  ناگهان صدای سوتی از پشت سر شنیده شد . لیان به پشت سر نگاه کرد و گفت : " بچه ها ، فکر کنم مشکلی پیش آمده . آن جا را نگاه کنید . " میانگ بلند شد و ایستاد . لیان درست می گفت . موج بزرگی از پیکان در حال باریدن بود .  او تخته سنگی درست کرد و آن را روی سر حیوان و سرنشینان گرفت . تیر ها با صدای بلند به تخته برخورد می کردند . بعضی هایشان هم  با باد تغییر مسیر می دادند . یکی از این تیر ها در بدن حیوان فرو رفت . موش کور از فرط درد فریادی بلند کشید و بر زمین افتاد . در نتیجه کگین و میانگ پایین پرتاب شدند . لیان اما هنوز روی بدن حیوان ایستاده بود . چند لحظه سکوت همه جا را فرا گرفت . اما بعد لیان با یک پرش خود را از روی یک سنگ آتشین رد کرد .  سپس با خاک افزاری سنگی دیگر را خرد کرد . میانگ گفت : " دردش را حس می کنم . اما چرا ... " کگین حرفش ار قطع کرد و گفت : " برادرم....... نمی خواهد کسی متوجه دردش شود  " لیان پایین پرید و به سمت کگین و میانگ رفت  . سپس دیواره ای صخره ای درست کرد و روبروی آن ها قرار داد . میانگ گفت : " آن حیوان چه ؟ " لیان گفت : "  نگران نباش میانگ . او را مخفی کردم

چند ساعت بعد لیان دیواره را پایین کشید و به سمت غار رفت .  حیوان به آرامی آرمیده بود . پایش خونی شده بود . لیان ابتدا تیر را از پای حیوان در آورد ، سپس دستی بر سر او کشید . حیوان با چشمانی نیمه باز به او نگاه می کرد که در حال برداشتن آذوقه از روی بدنش بود  . پس از چند دقیقه لیان از غار بیرون رفت  . هوا کمی تاریک بود . آفتاب غروب کرده بود اما نورش هم چنان می تابید .  وقتی لیان برگشت  غذا ها را روی زمین گذاشت . اما کسی را ندید  .  وقتی خم شد حسی عجیب در سرش پیچید . انگار سرش می لرزید . ناگهان ندایی از پشت سر به گوش رسید : " لیان چشمانت را ببند . " صدای نازکی بود . اما برای لیان بسیار آشنا بود . به همین خاطر چشمانش را بست و تمرکز کرد . وقتی چشمانش را باز کرد ، خود را در میان زمین و آسمان می دید . ابتدا ترسید و به عقب رفت . اما بعد متوجه شد که روی آب ایستاده . لرزش آب را حس می کرد . برگشت و به پشت سر نگاه کرد و کورا را دید .

 " سلام لیان . به دنیای آواتار خوش آمدی . " لیان از تعجب با دهان باز به او خیره مانده بود . سپس به خود آمد و تعظیم کرد . کورا گفت :" خیلی منتظرت گذاشتم . اما باید امتحان میشدی . " لیان لبخندی زد وگفت : " ممنون که پیش من آمدید . آواتار کورا . اما دلیلی دارد ؟ "

-      بله .  به خاطر مشکلاتی است که برای شهر ها به وجود آمده . همچنین به گذشته ی تو نیز ربط دارد .

لیان با شنیدن کلمه ی گذشته ، هیجان زده شد . می خواست بداند .  چیزی او را علاقه مند کرد.   کورا که برق چشمان لیان را دید ادامه داد : "   درباره ی گذشته ی این ارتش خاک افزار است .سال ها بود که خاک افزاران در حال ساخت ارتش بودند . در واقع بعد از مرگ کوویرا در زندان . آن ها می خواستند نام او را همیشه زنده نگه دارند .  این ارتش  در حال شروع فعالیت هایشان بودند که تو به دنیا آمدی . آن ها که شاخه ای از نیلوفر سرخ بودند ، متوجه به دنیا آمدن تو شدند . به خاطر همین سعی کردند تو را بکشند اما پدر و مادر تو ، به همراه تو فرار کردند . اما آن ها کشته شدند . در قبیله ی آب جنوبی . پدر یکی از خانواده ها که عضو نیلوفر سفید بود ، تو را به فرزندی قبول کرد .   بعد برادرت به دنیا آمد . نیلوفر سرخ متوجه قدرت بیشتر درون برادرت شد . به همین دلیل فکر کرد که او آواتار است . همچنین که توانایی بالاتری در افزارندگی نسبت به تو داشت . چند سال گذشت . تا بالاخره آن شب طوفانی فرا رسید . آن ها رایوکاوا را مامور کردند تا برادرت و پدر ومادرت را بکشند . اما اشتباه کردند . نمی دانستند که برادرت خون افزار است . " لیان با فهمیدن گذشته ی خود ، مات و متحیر ایستاده بود . دو خانواده به خاطر او به قتل رسیده شدند . از خودش شرمنده بود . نمی دانست اگر پدر و مادر او آن جا بودند ، از ضعف او ناراحت و شرم سار می شدند یا نه ؟ قطعا می شدند . کورا گفت : " اما حالا زمان آن رسیده که دنیا به سمت تباهی کشیده شود و  تنها تو می توانی آن را نجات دهی . همان کاری که همیشه کردی . از اولین باری که با راوا ترکیب شدی وظیفه ات این بود .  اما در این ماجرا تو تنها نخواهی بود . دوستانت هم هستند . هم برادرت و هم ........ یک دوست دیگر . " سپس لبخندی زد . لیان گفت : " اما چگونه عناصر دیگر را یاد بگیرم ؟ " کورا گفت : " خودت باید کشفشان کنی . تو باید اولین اواتاری باشی که خودش به کشف عناصر دیگر می پردازد . من با رفتن به دنیای ارواح ، دانش زیادی فرا گرفته ام . و اینکه تمام مدت ، از زمان اولین آواتار ، همه چیز اشتباه بوده . ولی تو باید آن را درست کنی . و تنها راه آن ، اینست که به کند و کاو در درون خودت بپردازی . به درونت فکر کن . به انرژی کیهانی . به تنها چیزی که تو را به آن وصل کرده . آن وقت می توانی اشتباهات را درست کنی.  می توانی عناصر را از این به هم ریختگی نجات دهی. در خودت تمرکز کن . به نقطه ی آغاز . به قبل از شیر لاکپشت ها . به عناصر اصلی . ......." لیان به گفته ی او عمل کرد و تمرکز کرد . در ذهنش به مکان هایی دست نیافتنی رفت . به زمان قبل از شیر لاکپشت ها . همه چیز برایش واضح بود . مانند آب شفاف و مانند خورشید روشن . به زمان ارواح بازگشت ، زمانی که فقط ان ها بودند .همه را می دید . ارواح مختلف  . اما ناگهان متوجه چیزی شد  . او پدر و مادر اصلی اش را می دید . چهره ی مادرش . چهره ی پدرش . او با ناراحتی گفت : " نمی توانم . حالا که آن ها را دیدم ، از خودم شرمنده می شوم . از خودم می پرسم ، که چرا من به دنیا آمده ام . چرا من باید آواتار باشم ." کورا با لبخند گفت : " نباید خودت را سرزنش کنی. خودت گفتی . به برادرت . " لیان به او نگاه کرد . سپس دوباره سعی کرد . این بار با دیدن چهره ی پدر و ماردش ، به کورا فکر کرد و حرف هایش . از اولین آواتار گذشت . از شیر لاکپشت ها هم همین طور. تا به یک نقطه رسید . اما بعد خود را رها کرد . همه چیز به روند خود برگشت و دوباره از نو شروع یافت . یک نقطه ، و بعد ....... پنج نقطه . پنج نقطه ی رنگین . خاکستری ، قرمز که نشانه ی آتش بود ، آبی نشانه ی آب و سفید نشانه ی باد . اما رنگی دیگر هم بود . رنگ سبز . لیان گفت : " خاکستری به جای خاک اما سبز ....." کورا حرفش را ادامه داد : " نشانه ی زندگی . " لیان چشمانش را باز کرد . چیزی در درونش آرام بود . انگار یک روند ، تکمیل شده بود . حالا به عناصر مسلط بود . منظور از عناصر ، چیز دیگری بود . منظور از عناصر چیز های فوق العاده حیاتی بود . چیز هایی که گوشه های جهان را می ساخت . و زندگی اصلی ترین چیز بود .